Al sinds 2005 doet het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek (INBO) onderzoek naar de effecten van windparken op de aantallen en verspreiding van zeevogels. Uit dit onderzoek kwamen enkele opvallende patronen naar voor. Bepaalde soorten bleken de windparken op de duidelijk te mijden, met indrukwekkende afnames voor Jan-van-Gent (- 98%), zeekoet en alk (- 75%). Deze resultaten komen goed overeen met cijfers uit Nederland, het Verenigd Koninkrijk en Duitsland, waar gelijkaardig onderzoek wordt uitgevoerd.
Naast de problematiek van habitatverlies, kunnen windturbines voor zeevogels ook een barrière vormen. Dat barrière-effect zorgt er voor dat zeevogels tijdens de trek of tijdens de dagelijkse vluchten weigeren om door of over de windparken te vliegen, en daardoor een noodgedwongen omweg moeten maken. In het slechtste geval worden hun routes volledig afgesneden. Zo blijken roodkeelduikers windparken te mijden tot op 16 km.
Maar er zijn ook soorten die door windparken worden aangetrokken, zoals aalscholvers, zilvermeeuwen, kleine en grote mantelmeeuwen. Ze worden aangetrokken door de aanwezigheid van rustplaatsen en mogelijk ook door een verhoogde voedselbeschikbaarheid (door kunstmatige rifvorming). Deze soorten komen dus in verhoogde aantallen voor in en rond windparken, met een verhoogd aanvaringsrisico tot gevolg.
Als gevolg van de hoogdringendheid om de uitstoot van broeikasgassen terug te dringen, en bij gebrek aan al te alarmerende boodschappen rond de milieu-impact van windturbines op zee, neemt de bouw van dergelijke windparken de laatste jaren internationaal enorm toe. Nochtans zorgt de bouw van deze windparken voor een onherroepelijke verandering van de zee waarin ze worden gebouwd. Opvolging van de effecten op alle vlakken is dus zeker van belang.
Lees meer op: https://www.natuurpunt.be/nieuws/windturbines-en-zeevogels-het-belgisch-deel-van-de-noordzee-aantrekken-en-afstoten-20210826
