Het hele winningprocedé staat nog niet op punt, Renmatix legt momenteel de laatste hand aan een onderzoek- en ontwikkelingscentrum nabij Philadelphia. Maar de belangrijkste horde is genomen. Er is een techniek gevonden die waarschijnlijk bruikbaar is om de cellulose uit biomassa relatief eenvoudig om te zetten.

Een sleutelrol is daarbij volgens The New York Times weggelegd voor zogenaamd superkritisch water. Dat is water met een temperatuur hoger dan 374,15 graden, een toestand waarin er geen onderscheid meer is tussen waterdamp en vloeibaar water. De biomassa wordt met dat superkritische water afgebroken.

De cellulose in biomassa bestaat grotendeels uit suikers. Micro-organismen maken van deze suikers het erg brandbare ethanol. Er zijn ook chemische processen om cellulose om te zetten in brandstof en grondstoffen voor verdere verwerking. Maar deze chemische winningsmethoden zijn kostelijk.

De concurrenten van Renmatix hebben tot dusver pogingen gedaan om houtafval met een combinaties van water, zuren en enzymen om te zetten. Maar enzymen zijn heel wat duurder dan alleen water, bovendien moeten de gebruikte zuren achteraf verwijderd worden. Een andere benadering bestaat erin de cellulose op te breken in erg kleine moleculen en ze nadien als ethanol, alcohol of andere chemicaliën te binden. Deze procedés zijn dan weer moeilijk controleerbaar.

De benadering van Renmatix is eenvoudiger. Door het water in een superkritische toestand te brengen kan de zuurtegraad ervan (de Ph-waarde) gemanipuleerd worden. Wanneer de druk op het superkritische water verlaagd wordt, neemt het zijn normale verschijningsvorm aan met een neutrale Ph-waarde. De houtige restmassa - lignine of houtstof - wordt verbrand en levert de energie voor de omzetting.

De Amerikaanse overheid heeft al quota's ingesteld voor biobrandstof op basis van cellulose-omzetting, maar tot dusver is men er niet in geslaagd het op grote schaal te produceren.

bron: gva.be